As a nostalgia collector, I collect moments in which my parents failed to be a good tooth fairy or Klaas Vaak, in which I (on the beach) burned red and ate a karpoúzi, with a bottle of Chateau la Pompe, when my cat, whose name was Snoesje, had fleas and wore neckties, in which I was thrown to death with books on Greek mythology and "mighty men" in Greek culture, when all food was soaked in olive oil, when I no longer believed St. Nicholas, when I hated Barbie dolls and did not want to wear dresses and when I and in which I said I would only marry a horse and never a man. I make work about all the little things in life that inspire me and that you can look back on later with a smile and a tear or perhaps only a smile or just a tear.


Nadia de Vries writes for Mister Motley:

“Kelly Christogiannis laat zich in haar werk graag inspireren door mythen en volksverhalen. Meestal vertolkt ze deze middels illustraties en schilderijen, maar ditmaal heeft ze ook media als textiel en klei in het beeld verwerkt. Ze vindt het jammer dat er, in de hedendaagse wereld, zo weinig ruimte is voor mysterie en geheimzinnigheid: alles valt met wetenschap en kennis op te lossen. Vroeger, daarentegen, was er meer ruimte voor verwondering, en gebruikten gemeenschappen verhalen en mythen om het onverklaarbare een plek te geven. In haar praktijk wil Christogiannis opnieuw ruimte scheppen voor deze mysteries.”


Roel Neuraij writes for Witte Rook:

“Een schilderij van Kelly dat bij binnenkomst meteen mijn aandacht trok,  toont een druk beeld van een gedekte tafel. Te zien zijn onder andere een schaal vruchten, bierflesjes, brandende peuken, mobiele telefoons en een vis die zegt geen kaviaar te zijn. Dit is een tafel waaraan mensen samen komen, waaraan wordt gegeten, gedronken en gekletst. Op het label van het bierflesje staat de merknaam Mythos, wat een associatie met mythen en fabels oproept. De verhalen die kinderen aan ouders vertellen voor het slapen gaan, worden door de verschijning op een bierfles verdacht gemaakt en krijgen het karakter van de sterke verhalen die mannen met alcohol op hun adem aan elkaar opdissen om hun machismo te bewijzen.

Een soortgelijk verdachtmakende verdubbeling gebeurt aan de andere kant van het schilderij met een aubergine. Aubergine is een alledaagse groente, maar op deze aubergine staat het woord ‘dickpic’ geschreven, waardoor de gerechten die je thuis voorgeschoteld kreeg, verbonden worden aan het minder onschuldige gebruik van de aubergine-emoji als symbool voor het mannelijk geslacht.

Kelly’s werk lijkt te spreken over hoe de zo onschuldig ervaren jeugd, eigenlijk nooit onschuldig is geweest. En volwassen worden is niet het verliezen van die onschuld, maar het besef dat de wereld nooit onschuldig was. Tegelijkertijd is haar werk ook verleidelijk: de felle kleuren en onpretentieuze schildertechniek maken de schilderijen van Kelly niet alleen kinderlijk, maar vooral ook vrolijk. De introductie van alcohol en seks betekenen het eind van de zorgeloze kindertijd, maar dat is evenzeer de ontdekking van iets nieuws, als het verlies van iets oud. Kelly laat beide gevoelens tegelijkertijd aan het woord.”